dinsdag 29 december 2015

Rauwe dagen

Rita Spijker
Het jaar is al weer bijna ten einde en aan mij de eer om de laatste blog van dit jaar te verzorgen. Ik hou heel erg van het lezen van waargebeurde verhalen en toen mijn blik in de bieb viel op het boek Rauwe dagen, met daaronder vermeld 'autobiografisch verhaal over het verliezen van ouders' was de keuze dit keer niet moeilijk. Het verhaal is van de hand van schrijfster Rita Spijker, die  in 2006 debuteerde  met Kreukherstellend. Haar definitieve doorbraak kwam met haar tweede roman Tussen zussen. Samen met haar dochter maakte ze het prentenboek Draaf met  mij. 





Rauwe dagen
Het verhaal start op een 9 december, als Rita gebeld wordt door haar zus met de mededeling dat haar beide ouders zijn gevallen in huis. Bij die val is haar moeder met haar hoofd tegen het aanrecht gekomen en dat zorgt ervoor dat ze niet veel later in coma raakt. Met haar vader, die van alles mankeert, gaat het ook niet goed. Een geluk bij een ongeluk is dat hij in hetzelfde ziekenhuis kan worden opgenomen als haar moeder. Na een paar dagen in coma komt haar moeder te overlijden. Rita is hierdoor natuurlijk behoorlijk van slag, omdat ze veel van haar moeder hield. Haar vader geeft meerdere keren bij hen aan dat het leven voor hem niet meer hoeft en dat hij graag uit zijn lijden (hij heeft veel pijnen) verlost wil worden. Wat hem betreft mogen ze hem van het balkon afduwen. Heel haar leven had de schrijfster een moeizame (of misschien wel geen) relatie  met haar vader. Hij was namelijk een heel moeilijke man om mee samen te wonen, wat waarschijnlijk deels kwam door zijn oorlogsverleden. Rita wil graag dat aan zijn wens om dood te mogen gaan gehoor wordt gegeven door zijn artsen, maar euthanasie is niet mogelijk. Ze kunnen in het ziekenhuis niets meer voor hem doen en hij moet weer verkassen, nu naar een verzorgingshuis. Gelukkig besluiten ze daar wel  te stoppen met behandeling (geen gedwongen voeding en medicatie meer). En niet lang daarna, enkele weken na het overlijden van zijn vrouw, gaat ook hij dood. Net als bij haar moeder zou Rita een afscheidsspeech houden. Maar op de dag van de crematie wordt ze geteisterd door vreselijke migraine en is ze zelfs niet in staat om hierbij aanwezig te zijn.

Dit boek heeft me ontroerd en diep geraakt. Bijna 10 jaar geleden is mijn vader overleden en de beschreven emoties zijn heel herkenbaar. Misschien dat dit sommige mensen vreemd in de oren klinkt, maar ik weet dat al heel kort na zijn overlijden we grapjes maakten. Ik ben van mening dat humor ook in heel verdrietige periodes belangrijk is en soms de rauwe kantjes van iets kan afhalen. In dit prachtige autobiografische verhaal ontbreekt de humor dan ook niet....


Als je dit boek ook wil lezen kan je hem hier reserveren in onze catalogus.


Gabrielle

vrijdag 25 december 2015

Led Zeppelin

Eerste kerstdag: opstaan na een romantische kerstavond, de lichtjes in de boom gaan aan, de geur van ovenbroodjes komt je tegemoet, de familie komt binnen en we schuiven met zijn allen aan. Maar niet voordat de radio wordt aangezet, want de Top 2000 is weer begonnen!


Herontdekt
Één van de bands die nooit ontbreekt in de Top 2000 is Led Zeppelin. Dit jaar staan ze er 4 keer in, waarvan natuurlijk het prachtige 'Stairway to Heaven' de hoogst genoteerde is. Led Zeppelin is van voor mijn tijd, maar ik ben opgegroeid met rock uit de jaren 60 en 70. Dus menig LP van deze band is door mijn vader opgezet in de huiskamer. Sinds 2014 komen de albums van Led Zeppelin opnieuw en geremastered uit en dit jaar heb ik ze dan ook weer helemaal herontdekt.

Sterk debuutalbum
Toen ik de geremasterde versie van het eerste album in de CD speler stopte, was ik meteen verkocht. Vanaf de eerste noten van 'Good Times, Bad Times', via het prachtige akoestische 'Babe I'm Gonna Leave You' en het lekkere bluesnummer 'You Shook Me' naar het muzikaal fantastische 'Dazed and Confused' waar het kenmerkende Led Zeppelin geluid al goed te horen is. En zo zou ik ieder nummer wel af kunnen gaan. Vooruit, nog eentje dan: mijn favoriet 'Communication Breakdown'; lekkere rechttoe rechtaan rock. Dit geeft aan hoeveel muzikale stijlen ze verenigen en het toch past het allemaal bij elkaar. Wat was mijn vreugde groot, toen ik de originele LP uit 1968 vond in een speciaalzaak in Amersfoort. Want zeg nou zelf, vinyl klinkt nog steeds het allerbeste.

Physical Graffiti
Zo heb ik iedere heruitgave weer beluisterd t/m het in mijn ogen laatste meesterwerk: Physical Graffiti. Hierna zijn nog wel 3 albums uitgekomen, maar die hebben nooit meer het niveau aangeraakt van de eerste 6 albums. Physical Graffity is een dubbelalbum waarbij alles van Led Zeppelin in ultieme vorm samenkomt. Het mooiste nummer vind ik 'The Rover' waarin de strakke drums van wijlen John Bonham weer laten horen wat een weergaloze drummer hij toch was.
Naast de afwisseling van akoestisch en elektrische rock, zijn er op dit album veel muzikale invloeden te vinden zoals folk en funk. Zanger Robert Plant heeft in een interview gezegd dat 'Kashmir' het definitieve Led Zeppelin nummer is. Als je dit nummer beluistert, begrijp je ook waarom. Uiteraard staat deze track ook in de Top 2000. Heel veel plezier met luisteren en als je meer van Led Zeppelin wilt horen, reserveer je de albums natuurlijk bij Bibliotheek Kennemerwaard.




Reserveer hier het album Led Zeppelin

Reserveer hier het album Physical Graffiti


Joey

woensdag 23 december 2015

Ervaringen van de werkvloer: Uitdiepen van ons meerjarenbeleidsplan

Dat je als directie en managementteam goed bent in de theorie, en dat de vertaling naar de praktijk vaak lastiger is dan je denkt, weet je wel. Toch is het goed om dat je te realiseren, en nog fijner is het als je dat als 180 graden feedback krijgt van je medewerkers. Vooral als die medewerkers bereid zijn om uit hun comfortzone te stappen en het gesprek aan te gaan met elkaar en met 'het management'.

Vanochtend kreeg het managementteam van Kennemerwaard een presentatie van een werkgroep van medewerkers van het team Alkmaar Centrum, Oudorp, De Rijp en Overdie. Annette, Linda, Lisa, Caroline, Monique en Esther hadden zich gebogen over wat het meerjarenbeleidsplan nu betekent voor de 'werkvloer'. Daarbij ging het om vragen als: hoe gaan de toekomstige functies er uit zien, moet de infrastructuur aangepast worden?,  welke communicatie is nodig en hoe moet de organisatie er uit gaan zien?

We kregen een aantal belangrijke conclusie, aanbevelingen en ideeën over de uitvoering te horen. Fijn was het om te horen dat ze blij zijn met alle activiteit van onze bibliotheek, en het visionair management. Waarbij de kanttekening werd geplaatst dat 'onze' theorie goed is, maar de praktijkuitvoering beter kan. Daarbij werd als belangrijkste aanbeveling mee geven dat er sprake moest zijn van een mentaliteitsverandering. Medewerkers moesten meer delen, meer de blik naar buiten hebben en veel meer ook tijdens teamvergaderingen presentaties geven over welke kansen ze zien, welke dingen er al gebeuren en welke ideeën ze hebben. Er was een diep gevoeld besef dat je de verantwoordelijkheid hebt als medewerker om nieuwsgierig te zijn naar de ontwikkelingen in de maatschappij en die ook met je collega's te delen. 

Een belangrijke aanbeveling was dat er meer transparantie en meer communicatie moest komen. Daarmee werd onder andere bedoeld dat wanneer een medewerker een cursus of scholing had gevolgd, er ook een vervolg aan zou moeten worden gegeven. Dat aan een medewerker duidelijk moest worden gemaakt wat hij/zij nu moest gaan doen met die opgedane kennis. Dus als leidinggevenden zou er veel meer gemonitord moeten worden op de gewenste resultaten na scholing, en dus ook scholingstrajecten na een tijd evalueren.

Ook werd, terecht, opgemerkt dat er heel veel activiteiten worden georganiseerd in verschillende vestigingen, maar dat dit onvoldoende bekend is. En dat wat in de ene vestiging wordt georganiseerd, ook best goed zou kunnen werken in een andere vestiging. Het zou naar idee van de werkgroep een goed idee zijn om bv een activiteitenleider aan te stellen, die dit op zou kunnen pakken.

Aan het eind van de presentatie bleek dat de werkgroep ook nog op 2 vragen bleef 'hangen'. Ze wilden graag toestemming om met de aanbevelingen en de oplossingen aan de slag te gaan en ze uit te kunnen voeren in de praktijk. En ze wisten nog niet goed waar ze op 1 januari 2017 zouden willen staan. Daarbij was voor hen belangrijk om bijvoorbeeld meer inzicht te krijgen in de verdeling van de formatie, de hoogte van de subsidies, de inzet van vrijwilligers, de begroting, de aanstaande reorganisatie, welke scholing mogelijk is en wat de rol van de collectie zal zijn.

Daarna ontspon zich een discussie tussen de werkgroep en de leden van het managementteam. Daar kwam als belangrijkste conclusie wat mij betreft uit dat het vormgeven aan een verander- of transitieproces heel erg ingewikkeld is. Dat de medewerkers van de vestigingen graag betrokken willen zijn bij planvorming (dat is overigens ook gebeurd met het meerjarenbeleidsplan), maar ook heel erg bij de uitvoering. Dat is ook altijd onze intentie als leidinggevenden. Als management grote lijnen aangeven, en de medewerkers zelf de invulling laten geven. En dan zie je dat het toch lastig is, dat je onbedoeld elkaar misschien wel in een houdgreep houdt. Want waar de werkgroep vroeg om toestemming voor het uitvoeren van de aanbevelingen, hebben ze die dus nou net niet nodig (die toestemming). En dat is vallen en opstaan, met elkaar durven te leren, uitproberen, de fout in gaan, en opnieuw proberen en het dan beter doen. 

Ik vond het erg inspirerend om de terugkoppeling te krijgen van de werkgroep. Om mij zelf maar weer eens te herhalen als ik over onze medewerkers praat, ik werd er erg blij van. Want hoewel ik dat misschien niet vaak zeg, ik realiseer me terdege dat het juist op 'de werkvloer', in de vestigingen heel erg moeilijk is om een verandering in te zetten binnen de huidige setting van uitlening, vragende klanten/bezoekers en met vaste roosters. Daar waar bij onze consulenten de uren toegeschreven zijn naar een bepaalde programmalijn, en er dus duidelijk is hoeveel uur er besteed kan worden, is het binnen de uren die beschikbaar zijn voor vestigingen veel lastiger. Want je moet een beweging maken waarin je je oude vertrouwde werk los moet laten, en je zelf vorm moet/kunt geven aan de ambitie van Kennemerwaard. En dan kan ik me de onzekerheden heel goed voorstellen, ga ik het wel goed doen, en ga ik wel het goede doen volgens het managementteam. Dat is het mooie van ons proces, dat is het mooie van deze werkgroep: weten dat je met elkaar op pad bent, dat de uitkomst voor niemand helder is. Dat de weg naar de uitvoering van ons meerjarenbeleidsplan net zo waardevol is als de bestemming. 

Hulde aan de werkgroep! Namens het hele managementteam krijgen jullie geen toestemming (want die hebben jullie niet nodig ;-) , wel de hartelijke dank voor jullie presentatie en jullie betrokkenheid. Ik kan niet wachten op de eerste terugkoppeling over hoe het gaat met de uitvoering van de verbeterpunten.

vrijdag 18 december 2015

In de zee zijn krokodillen


Vluchtelingen
Vorige week viel mijn oog op het woord "vluchtelingen" op de rug van een boek in de kast van de bieb in Bergen. Ik was benieuwd wat er over vluchtelingen in zou staan. Zodra ik de voorkant van dit boek zag was ik verkocht en moest hij op mijn overvolle biebpas......... Diezelfde avond in één adem uitgelezen.

In de zee zijn krokodillen
Op een vrij luchtige manier vertelt de Italiaan Fabio Geda het waargebeurde verhaal van de Afghanistaan Enayatollah Akbari. Het is alsof Enayatollah het verhaal zelf schrijft,: naïef en met vleugjes humor. Op tienjarige leeftijd vlucht hij samen met zijn moeder voor de Taliban naar Pakistan waar zijn moeder hem stiekem achterlaat om weer terug te keren naar huis, naar haar andere kinderen. Een dag eerder, Enayatollah is nog ontwetend van het feit dat hij alleen gelaten wordt, geeft ze hem drie adviezen: gebruik nooit drugs, wapens en ga niet stelen.
Zijn omzwervingen gaan van Pakistan, Iran, Turkije, Griekenland naar Italië. Hij krijgt o.a. te maken met mensensmokkelaars die hem over de bergen smokkelen.Tijdens deze zware tocht ziet hij bevroren lichamen van zijn voorgangers liggen. Ook reist hij met een lekke rubberboot en in een containerschip waar water, lucht en ruimte maar mondjesmaat aanwezig zijn. Als hij dan uiteindelijk aankomt op de eindbestemming krijgt hij de status asielzoeker en dat houdt in dat hij alleen mag tv-kijken, eten en slapen maar vooral wachten tot hij weer verder kan gaan met zijn leven.

Begrip
Deze Italiaanse bestseller uit 2010 is natuurlijk enorm actueel. Het zou mooi zijn als iedereen dit boek zou lezen. Dat zou goed zijn voor het kweken van begrip voor al deze mensen die op zoek zijn naar veiligheid en het recht om te bestaan!

In de zee zijn krokodillen is te reserveren in onze catalogus

Ingeborg

donderdag 17 december 2015

Delen van verhalen over de (nieuwe) bibliotheek

Gisteren hadden we bij Kennemerwaard een discussiemiddag rondom de uitvoering van ons Meerjarenbeleidplan met ons managementteam en onze Raad van Toezicht.  In alle gesprekken met de Raad van Toezicht merk ik dat ze heel enthousiast zijn over onze organisatie, maar dat ze het ook moeilijk vinden om zich een beeld te vormen van die nieuwe rollen van de bibliotheek. En dus waren gistermiddag zes van onze medewerkers uitgenodigd om iets te vertellen over hun werk.
http://www.hi-re.nl/wp-content/uploads/inspiratie1.jpg


Het begon met Stephan, die vertelde over zijn zoektocht in hoe je communities vorm geeft. Hij richt zich op het thema duurzaamheid. In een kleine twee jaar tijd is het hem gelukt om rondom dit actuele thema een groep van betrokken burgers, kleine bedrijfjes, zzp'ers en eigen medewerkers te laten ontstaan: Duurzaam Doen. Met een relatief klein budget allemaal vanuit bevlogenheid een bijdrage leveren. Niemand krijgt (volledig) betaald voor zijn/haar inbreng, de mede-organisatoren zijn collega's, betrokken ondernemers of burgers die voor een kleine tegenprestatie mee vorm geven aan een 'beweging' waar de bibliotheek het faciliterend middelpunt van is. Stephan deelde hoe moeilijk het is om los te laten.... en hoe mooi het is als ons dat lukt als bibliotheek en hoeveel je dan kunt bereiken.

Vervolgens kwam Maria aan het woord. Ach... Maria... geef haar het woord over bestrijding laaggeletterdheid en ze praat je de oren van je hoofd. Als je niet na een gesprek met Maria inziet hoe belangrijk dit thema is, welke impact we als bibliotheek hebben  op de levens van mensen dan heb je een hart van steen.

Jolanda vertelde over onze programma's rondom programmeren, coding, raspberry pi's. De zoektocht naar waar nou precies behoefte aan is. En dat dit dus heel erg per doelgroep verschilt. Van workshops/lessencyclus in LINUX naar workshops programmeren zonder computers voor het basisonderwijs. Van Lego Mindstorm en Scratch en CoderDojo. Op zo'n moment voel ik mij heel oud ;-) al weet ik ongeveer wat het inhoudt omdat ik naar de workshop voor collega's van Jolanda ben geweest.

Jeanet vertelde over het succes van Kennemerwaardse leesconsulenten op basisscholen. Hoe we van 4 scholen naar 41 scholen in 4 jaar tijd zijn gegroeid. En hoe blij en tevreden de scholen met ons zijn en hoe de leesresultaten op school omhoog gaan. En dat we nu ook vragen vanuit de VVE krijgen, aangekaart door het basisonderwijs. Om zo nog beter te kunnen voorkomen dat er leesachterstanden ontstaan. Jeanet staat echt te glimmen van trots als ze vertelt over haar collega consulenten.

Suzan vertelde over Dag en Dauw. Ons 'senioren' programma samen met Artiance (centrum voor de kunsten). Ook hier een verhaal over een zoektocht, van sturen naar loslaten en faciliteren. Van mensen betrekken bij wat ze willen leren of zien, naar mensen zich zien ontplooien en zelf een bijdrage aan het programma te laten doen doordat ze nu zelf op de planken gaan staan. Over hoe je (kwetsbare) ouderen bereikt en hen in staat stelt een nieuw sociaal netwerk op te bouwen. Ook Suzan vertelde hoe moeilijk het is om los te laten... en hoe mooi de resultaten zijn als je dat lukt.

Als hekkensluiter kwam Leonie aan het woord over haar project Veilig Puberen. Een bijzonder project waarbij de bibliotheek 3 lessen mediawijsheid geeft in bovenbouw basisschool en onderbouw voortgezet onderwijs, met als speciale focus seksualiteit en internet. Je schrikt er van als je hoort waar kinderen allemaal mee geconfronteerd worden, en wat ze bedoeld of onbedoeld elkaar aandoen met het verspreiden van foto's of filmpjes. En zo onder de indruk ben ik dan als ik Leonie hoor vertellen hoe ze kinderen in hun kracht zet, hen duidelijk maakt dat zij zelf het verschil kunnen maken in niet hard over anderen en over zichzelf te oordelen. En hoe ze van kinderen terug hoort dat ze na haar lessen filmpjes en foto's van hun telefoon of tablet halen omdat ze inzien dat het niet slim is om die te verspreiden. Zeer indrukwekkend om te horen en haar betrokkenheid met die kinderen te zien.

Dat kreeg ik ook terug van onze Raad van Toezicht. Wat mooi om te zien wat er allemaal nog meer gebeurt, en nu hebben we er een veel beter beeld bij. Dan vallen dingen op hun plaats, de goede dienstverlening die dagelijks in onze vestigingen door al onze medewerkers wordt verleend, in combinatie met het 'nieuwe' bibliotheekwerk, wat in sommige gevallen zelfs al 'oud' of in ieder geval vertrouwd aan het worden is. Samen vormen ze het beeld van de bibliotheek van de toekomst. Ze hebben elkaar nodig en kunnen elkaar heel goed versterken. De vestigingen met hun bezoekersstromen, waar meer en meer ook invulling wordt gegeven aan onze programmalijnen. En de vestigingen als uitvalsbasis voor programma's op school, in de wijk, bij instellingen. Mooi! En ja, daar word ik blij van als ik merk dat mijn enthousiasme voor alles wat we doen van uitlenen tot mediawijsheidlessen rondom seksualiteit gedeeld en uitgedragen wordt.

Bent u benieuwd naar wat de bibliotheek nog meer doet dan boeken uitlenen? Vraag het gerust aan één van onze medewerkers. We vertellen er u graag over.

dinsdag 15 december 2015

De erfenis

Elisabeth Mollema
Omdat ik al meerdere boeken van Elisabeth Mollema heb gelezen, die me goed waren bevallen viel mijn keus dit keer op haar laatst verschenen boek: De erfenis. Na haar studie sociologie startte ze als freelance journalist en publiceerde artikelen in verschillende kranten en bladen. Ook schreef ze non-fictieboeken. Hierna stortte ze zich op het schrijven van kinderboeken (meer dan 70 titels). In 2007 werd het tijd voor wat anders en verscheen haar eerste thriller: Prooi.

De erfenis
Als Emma bij de notaris zit om over het testament van haar overleden moeder te praten krijgt ze een lang verzwegen geheim te horen: ze blijkt nog een halfzus te hebben. Dat hoeft natuurlijk geen ramp te zijn. Emma schrikt wel als ze hoort dat haar moeder alles (dus ook de kwekerij die Emma bestiert) aan haar halfzus heeft nagelaten en dat zij alleen het vruchtgebruik ervan heeft. Mocht Emma komen te overlijden of de kwekerij gaat failliet dan is alles voor halfzus Lucy. En laat het nou momenteel slecht gaan met de kwekerij. Emma wil daarom het contact zo lang mogelijk afhouden, maar ze ontkomt er natuurlijk niet aan. Vooral met Oscar, de nieuwe geldbeluste vriend van Lucy, heeft ze veel moeite. Niet veel later gebeuren er allerlei rare dingen en wordt ze bedreigd. Naast het knokken voor het voortbestaan van de kwekerij gaat Emma  hard op zoek naar de antwoorden op de vele vragen die ze heeft. Het verhaal, dat afwisselend verteld wordt vanuit het perspectief van Emma en Lucy, is vlot geschreven en leest als een trein. Als lezer wordt je regelmatig op een dwaalspoor gebracht en het het einde kent dan ook een verrassend plot. Kortom: een heerlijk boek voor tussendoor. En ook voor diegenen die niet zo van lezen houden goed te doen, want het boek telt maar iets meer dan 200 bladzijden....:-)


Zin om dit boek ook te lezen? Reserveer hem dan hier in onze catalogus.

Gabrielle


vrijdag 4 december 2015

Ontmoeting bij taalprojecten

Gewoontes in verschillende culturen
Na de zomervakantie heb ik samen met Wijkcentrum Overdie Lezen in de keuken in het wijkcentrum georganiseerd. Bij Lezen in de keuken praten, lezen en schrijven we over koken en recepten. Tijdens een van de bijeenkomsten merkte ik dat voor mij iets heel vanzelfsprekend was, wat dat voor anderen niet bleek te zijn. Een van de vrijwilligsters en ik hadden bedacht om samen met de deelnemers een mooie uitnodiging en menukaart te maken en te schrijven. Alle deelnemers mochten immers iemand uitnodigen voor de maaltijd die we samen gingen koken. Een uitnodiging en menukaart bleken voor veel deelnemers iets onbekends te zijn. Iedereen vond het wel heel leuk om ze te maken! In mijn hoofd verschuift dan iets. De verrassing maakt ruimte in je hoofd voor iets nieuws. In andere culturen gaat het anders. Alle gerechten staan gewoon prachtig op tafel. Iedereen is welkom of wordt persoonlijk uitgenodigd.

Thinking together 
Praten over kunst is een een ander taalproject. Deze keer met ouders op een basisschool. De moeders hadden mooie kunstvoorwerpen van thuis meegebracht. Er werd over verteld. Het waren mooie verhalen vanuit ieders cultuur. Heel verschillend. Een deelneemster die oorspronkelijk uit Ghana komt, had een houten beeld meegebracht: twee mensen die gehurkt onder een cacaoboom zitten. Ze vertelde dat ze dit thinking together noemen en dat ze dat in Ghana nog steeds ziet als ze daar naar toe gaat: mensen die onder een boom zitten om samen na te denken en te praten. Ze zocht een foto van een prachtige cacaoboom op haar telefoon.


Cacaobomen hebben we niet in Nederland. Wel genoeg andere bomen om onder te zitten of andere plekken om samen na te denken en te praten over onze verschillende gewoontes. Ook tijdens onze taalprojecten.

Charlotte

dinsdag 1 december 2015

Shades of Black: Kovacs


Al in een eerder blog heb ik deze zangeres opgenoemd maar deze CD verdient meer aandacht.
Reeds uitgekomen in april van dit jaar.

De Nederlandse zangeres, die eigenlijk Sharon Kovacs heet, timmert flink aan de weg sinds het verschijnen van haar eerste single My Love vorig jaar. Ze werd al uitgeroepen tot 3FM Serious Talent van 2014, stond op diverse festivals en treedt inmiddels ook op in het buitenland met haar 'Shades of Black-tour'. Volgens de organisatie creëert Kovacs met haar "rauwe, soulvolle" stem "wonderschone, doordringende muziek". Het is een opvallende verschijning, ze draagt altijd een bontmuts wat haar de bijnaam ‘Wolfmeisje’ oplevert.


De jonge Kovacs ( ze is nog maar 25 jaar) kreeg tot dusver niets voor niets in het leven. De ex-studente van de Rock City Institute van Eindhoven heeft een bewogen jeugd achter de rug: Drank, drugs, ADD-stoornis, autoriteits-problemen en een jarenlang verblijf in internaten voor kinderen met gedragsstoornissen. Dat hoor je terug in haar songs die overlopen van vechtlust, agressie en ambitie. Shades Of Black bevat flink wat liedjes die behoorlijk lekker in het gehoor liggen, maar ze gaan ook allemaal ergens over. Dat hoor je en dat voel je.

Het belangrijkste onderdeel van haar verleden: een talent dat haar hopelijk tot ver over de landsgrenzen zal brengen. Dat kan met debuutalbum Shades of Black onder de arm.  De zangeres kwam in een stroomversnelling terecht nadat ze producer/schrijver Oscar Holleman ontmoette. Hun samenwerking verliep vol overgave. Kovacs heeft een diepe, dragende stem waar de doorleefde soul van grootheden als Amy Winehouse en vooral Shirley Bassey in zit.

In Shades Of Black wordt vooral een nachtclubsfeer opgeroepen door de strijkers en blazers.
Shades of Black zet de toon met een warme inkleuring en een juiste balans: niet té dramatisch en zeker niet te licht. Kovacs varieert van  ballads (Song For Joel, dat eerder verscheen op het album Vergeten Liedjes van het Rode Kruis, en het prachtige 'Shirley') tot swingende uptempo pop (50 Shades Of Black, He Talks That Shit.)
Shades Of Black is een plaat die in vocaal, instrumentaal, en emotioneel opzicht diepe indruk maakt. En hij wordt alleen maar beter en indrukwekkender naarmate je hem vaker luistert.

Kovacs zien en luisteren:  http://youtu.be/FpZdbtUI9wI
Kovacs reserveren ? Klik hier


Anita