Rauwe dagen

Rita Spijker

Het jaar is al weer bijna ten einde en aan mij de eer om de laatste blog van dit jaar te verzorgen. Ik hou heel erg van het lezen van waargebeurde verhalen en toen mijn blik in de bieb viel op het boek Rauwe dagen, met daaronder vermeld 'autobiografisch verhaal over het verliezen van ouders' was de keuze dit keer niet moeilijk. Het verhaal is van de hand van schrijfster Rita Spijker, die  in 2006 debuteerde  met Kreukherstellend. Haar definitieve doorbraak kwam met haar tweede roman Tussen zussen. Samen met haar dochter maakte ze het prentenboek Draaf met  mij. 





Rauwe dagen
Het verhaal start op een 9 december, als Rita gebeld wordt door haar zus met de mededeling dat haar beide ouders zijn gevallen in huis. Bij die val is haar moeder met haar hoofd tegen het aanrecht gekomen en dat zorgt ervoor dat ze niet veel later in coma raakt. Met haar vader, die van alles mankeert, gaat het ook niet goed. Een geluk bij een ongeluk is dat hij in hetzelfde ziekenhuis kan worden opgenomen als haar moeder. Na een paar dagen in coma komt haar moeder te overlijden. Rita is hierdoor natuurlijk behoorlijk van slag, omdat ze veel van haar moeder hield. Haar vader geeft meerdere keren bij hen aan dat het leven voor hem niet meer hoeft en dat hij graag uit zijn lijden (hij heeft veel pijnen) verlost wil worden. Wat hem betreft mogen ze hem van het balkon afduwen. Heel haar leven had de schrijfster een moeizame (of misschien wel geen) relatie  met haar vader. Hij was namelijk een heel moeilijke man om mee samen te wonen, wat waarschijnlijk deels kwam door zijn oorlogsverleden. Rita wil graag dat aan zijn wens om dood te mogen gaan gehoor wordt gegeven door zijn artsen, maar euthanasie is niet mogelijk. Ze kunnen in het ziekenhuis niets meer voor hem doen en hij moet weer verkassen, nu naar een verzorgingshuis. Gelukkig besluiten ze daar wel  te stoppen met behandeling (geen gedwongen voeding en medicatie meer). En niet lang daarna, enkele weken na het overlijden van zijn vrouw, gaat ook hij dood. Net als bij haar moeder zou Rita een afscheidsspeech houden. Maar op de dag van de crematie wordt ze geteisterd door vreselijke migraine en is ze zelfs niet in staat om hierbij aanwezig te zijn.

Dit boek heeft me ontroerd en diep geraakt. Bijna 10 jaar geleden is mijn vader overleden en de beschreven emoties zijn heel herkenbaar. Misschien dat dit sommige mensen vreemd in de oren klinkt, maar ik weet dat al heel kort na zijn overlijden we grapjes maakten. Ik ben van mening dat humor ook in heel verdrietige periodes belangrijk is en soms de rauwe kantjes van iets kan afhalen. In dit prachtige autobiografische verhaal ontbreekt de humor dan ook niet....


Als je dit boek ook wil lezen kan je hem hier reserveren in onze catalogus.


Gabrielle